قیر مالی

حالا که مد شده ملت عکس بچه‌ی خودشون رو میذارن منم عکس بچه‌ی بلورین خودم رو بذارم و خاطر نشان کنم که اینو اینجوری نگاش نکنین. همون طور که عرض شد بلوریه فقط رفته تو کوچه و با قیر بازی کرده. البته این هر وقت می‌ره کوچه باید مستقیم بره حموم و بعد صلاحیت پا گذاشتن روی فرش خونه رو پیدا کنه. ولی این دفعه دیگه کل خاک کوچه رو به توبره کشیده‌بوده و تموم‌کرده بوده فلذا رفته‌بوده تو بشکه‌ی قیر. این عکس رو هم که می‌بینین من ازش گرفتم. چرا؟ عرض میکنم.
ما یه دونه باربار خانم داریم که بی نهایت تمیز و شسته رفته است. باندی هم که اومد گفتیم اینم برادر همون خواهره دیگه لابد به همون تمیزی و نظیفیه. غافل از این که نه. این یکی دوست داره فقط تو چاله چوله‌های پر از آب بدوعه و دستاش تا آرنج تو خاک و گل باشه. مام جلوی طبیعت و فطرت بچه رو نگرفتیم و گفتیم بذار تجربه کنه و الکی پسر به این گندگی رو تیتیش مامانی بار نیاریم. ولی دیگه اینم (در این قسمت می‌خواستم در مورد تجربه یه جمله بنویسم که هر جوری نوشتم دیدم بی‌ادبیه) خلاصه ما که مشکلی با تجربه کردن بچه نداریم ولی اهل محل هر جا ما رو می‌بینن می‌گن آخه این بچه شما چرا اینقدر افراط‌کاره؟ همیشه دست و پا و لباسش گل و خاکه.
اون روز من رفتم تو کوچه که از سلامت بچه اطمینان حاصل کنم دیدم از همون دور دوست باندی داره میگه خاله بیا ببین بچه‌ات چکارا نکرده. تمام لباسای خودش رو قیر مالی کرده. گفتم تو لازم نیست چغلی بچه منو بکنی بچه خودمه خودم می‌دونم چکار کنم. بعدم خودمو زدم به خنده و به باندی کلی آفرین گفتم و ازش چهار پنش تا عکس هم گرفتم که اون دوستش خیط بشه. بعدم آوردم بچه رو با آجر و سنگ پا شستم و کلی هم دعواش کردم. البته بچه پاک شد ولی قیرهای مالیده شده به کف حموم هنوز پاک نشدن.
پ.نون: بمیرم که تو عکس داره میخنده. خبر نداره که چه دعواهایی در انتظارشه.