غلط کردم بچه دار شدم

خونه ما، لعنتی. قشنگ این خاصیت رو داره که آدم رو به فنای سگ بده. بچه از وقتی که چشماشو باز میکنه باید حرف نزنه و سروصدا نکنه تا بزرگترایی که خوابیدن بیدار نشن. بچه باید از وقتی بیدار میشه رو مبل ساکت و بی حرکت بشینه و به تلویزیون خیره بشه تا صدایی ازش در نیاد. تلویزیون رو هم باید کم کنه که صدا نده. نه میتونه بازی کنه نه میتونه راه بره و نه حرف بزنه و نه صدای اسباب بازیاشو در بیاره. نه میتونه توپ بازی کنه و نه هیچی. چرا؟ وقتی این چیزا رو میبینم قشنگ به بی عرضه بودن خودم واقف میشم و به اختیار بیشتر بی اعتقاد میشم. این زندگی سراسر جبره جبره جبر. غلط کردم بچه دار شدم و انداختمش تو این دنیایی که بهش خوش نمیگذره. نخواستم خوش بگذره، انسانی نمیگذره بهش. شرایط کاملا غیر انسانیه.

در ضمن مرده شور پیان نامه رو بشوره که اینقدر به همه اعضای خانواده ظلم میشه.