خاک فوبیا

همیشه خوابام به یه مرحله ای که میرسن دیگه جلو نمیرن. هی الکی کش پیدا میکنن تا بیدار بشم. انگار بدنم میدونه که داره بیدار میشه و به مغز پیام میده و اونم دیگه تو خواب الکی داستان درست نمیکنه و خودش رو خسته نمیکنه. تا به حال نشده وسط یه خواب بپرم. همیشه خوابام متوقف میشه  بعد بیدار میشم.

امروز صبح هم داشتم خواب مسافرت میدیدم. چقدر بدم میاد از مسافرت. کلی بار و وسیله که همه شون به خاک و کثافت کشیده شدن رو باید هن و هن بیاری تو مکان خواب که خیلی هم تمیز نیست و میدونی که قبل از تو یه عده آدم اونجا بودن و معلوم نیست خاک کفششون با کثافت های دستشویی یکی شده یا نه و  با پاچه شلوار جیشی رفتن رو رختخواب یا نه. واقعا عقم میگیره. امروز صبح هم خواب دیدم رفتیم یه شهر کویری با امکاناات فوق العاده کم که صاحبان اون خونه هه همه از دم سیاه پوست و زشت و ایکبیری بودن و کلی بچه داشتن که همه شون بیماری پوستی داشتن و سالک رو دستاشون بیداد میکرد. بعدم که وسایلمون رو گذاشتیم رو زمین کل لباسامون پر از کک شد و تمام دستای من از مچ تا بالای آرنج کک زد و جوش های گنده گنده درآورد که فکر میکردم از شدت خارش دیوونه بشم ولی نشدم. بعد فکر میکردم تنها راه حل این که از شر کک ها خلاص بشن اینه که لباسام رو بسوزونم. بعد یاد صحنه ای افتادم که کک ها از توی آتیش میان بیرون و هیچی شون نمیشه. دیگه حرصم دراومده بود و خیلی ناراحت بودم. دی جون هم میگفت اشکال نداره باید تحمل کنین. الان یاد قضیه بطری آب افتادم که باربار خواب دیده بود که دی جون براشون به جای کفش بطری آب خریده بود و میگفت باید پاتون کنین. خیلی خنده دار بود. من اصلا دوست ندارم آدم از خونه اش بیرون بره. که چی بشه وسط راه یهو یه اتفاقی میفته آدم مجبور میشه که به خاک و کثافت کشیده بشه و حموم هم که یه رویای دست نیافتنی به حساب میاد و کو تا ادم دستش به حموم برسه. من روزایی که حموم میرم سعی میکنم یواش تر راه برم و ندوم و خودم رو به هیچ جا نمالم که یه ذره دیرتر چرک بشم و دیرتر حموم برم. ولله حیفه آدم این تن بدبخت رو هی بشوره سابیده میشه. کلا فوبیای خاک و  میکروب دارم و اصلا حاضر نیستم که یه جای کثیف رو تمیزکاری کنم. برای همینم تو اون خونه روستا نمیخوابم. چون باید مسولیت ها به عهده من باشه و حال ندارم هی مواظب وسایل باشم. کلا هیچ جا نمیرم و همه اش تو خونه ام.