قبلا و هنوز و تا همیشه

این مطلب رو قبلا تو فیس بوک نوشته بودم. خیلی ازش خوشم اومد گفتم اینجا هم بذارمش.

قولهام یادم نرفته هنوز.

هی میگن در جوامع پیشرفته زنان تمام توان خود را صرف تولید ظرفیتهای بیشتر برای زندگی بهتر میکنند و در بند ظواهری مانند اندام زیبا و چهره ی بزک‌کرده و لباس فاخر نیستند. به قول هاشم آقا: بیسمارک؟ اینجا آلمانه؟ تو صدراعظمی؟ الان من تو یه کشور عقب مونده بیام خودم رو مضحکه خاص و عام کنم، کیفیت زندگیم جهان سومی باشه و معیارهام جهان اولی باشه، به این نمیگن آش شله قلمکار؟ چشم، هر وقت مام رفتیم بالای خط فقر فرهنگی، به آرایش و لباس و هیکل بی توجهی میکنیم و فکرمون رو معطوف به چیزای جدی زندگی میکنیم. من هفده ساله که ازدواج کردم و سعی کردم همون حرفای قلمبه سلمبه رو تو زندگی خودم و بچه هام پیاده کنم. آخرش چی شد؟ افسردگی، وزن زیاد، عادت به لباس مناسب نداشتن و دنبال زیبایی ظاهر نبودن. در یک کلام: گول خوردم عزیزان. آدم باید نه تنها فرزند زمان خودش باشه، بلکه باید فرزند مکان خودش هم باشه و اون رو‌خوب بشناسه. بعد که خوب شناخت در صدد بهبودبخشی اون بر بیاد. تا اون موقع آدم باید توان مالی و‌ روحی خودش رو‌هم افزایش بده. اینه که من اونقدر آرمانگرایی کردم و از فاصله وضع موحود با ایده آل گله کردم که روحیه ام داغون شد. حالا میخوام از همین امکانات محدود جامعه ام استفاده کنم. دیگه هم هرگز امکاناتم رو با کشورهای پیشرفته مقایسه نمیکنم. بلکه سعی میکنم امکاناتم رو به اون شرایط نزدیک کنم. قول میدم به خودم و بچه هام.
دارم روی توان و روحیه خودم کار میکنم که کاپشنی که بیست و دو ساله دارمش ازش جدا بشم. خیلی بابتش مسخره ام میکنن. چکار کنم که هیچ کاپشنی لیاقت نداره که جایگزینش بشه. ولی فکر کنم هر قد هم حرف مردم اهمیت داشته باشه تو این مورد دیگه نمیتونم پا روی دلم بذارم.