..

این روزا با گروه دوستان خوابگاهیمون که بیست سال پیش با هم بودیم تو تلگرام خیلی مشغولیم. البته اینا زیاد اهل وبلاگ خوندن نیستن و آدم معرفای رسانه رو دنبال نمیکنن. برای همین وقتی متنهای من رو میخونن نمیدونین چه میکنن. ای چقدر قلمت خوبه و اینا. اگر این متن های فیس بوکی و توییتری رو ببینن چی میگن. خیلی از خودم بدم میاد. نمیدونم چرا نمینویسم. حیفه واقعا. فعلا که اسیر خونه سازی هستیم و هر جایی رو میکنیم میبینیم یه جای دیگه هم رطوبت داره و باید اونجا رو هم بکنیم. یعنی فکر کنم دو تن از بار ساختمون مون کم شده. اونقدر که کندیم و ریختیم ووو و هنوز البته جای کنده کاریا رو پر نکردیم و همین جوری بایر و لم بزرع ولش کردیم به امون خدا ... چقدر حرصم در میاد. Me and nothing else...